(«Ҳаётнинг ўзи фалсафа» китобининг 217 - саҳифасидан олинди).

«Туғилиб дунёга дўстликка келдим»,
Деб буюк Навоий айлаган фарёд.
Хитойдан йўл тортиб армонли элнинг,
Ширин қизи учун жон берган Фарҳод.

Улуғбекнинг учқур ҳаёли толган,
Кўз тикиб юлдузга у узоқ вақтлар.
Биз учун эртаклар бўлмади ёлғон,
Фаразни чин қилди шу фазогирлар.

Инсонга кўрсатган шарофатингни,
Шарқдаги сен буюк манзилгоҳимсан.
Аланга олдириб муҳаббатимни,
Йиллар ўтган сайин чирой очасан.

Вояга етказдинг Ойбек домлани,
Шодман бўлганман мен унга ини.
Қутлуғ даргоҳига тегса тавоним,
Жигарим, деб бағрига тортади мени.

Сенда Ғафур, Уйғун жўшқин шеъри бор,
Сенда Мукаррама гўзал жилваси.
Ҳалима овозининг тилсим сири бор,
Зулфиялар элнинг булбулгўёси.

Мартабаси тоғдек бу қардош элнинг,
Боғлари беҳиштдир, халқи меҳмондўст.
Моҳир ҳунармандни ўзбекда кўрдим,
Сўзида, ишида йўқдир каму-кўст.



Тилеўберген Жумамуратов, Ўзбекистон ва Қорақалпоғистон халқ шоири.
«Ҳаётнинг ўзи фалсафа» китобидан баъзи таржималар.
Анвар Алламбергенов таржимаси.