Yoz kunlaridan birida kechqurin tashqarida uxlash uchun yotgan edim. Somon yo’li yulduzlariga boqib xayol surayotsam alla qaysi tarafdan ajoyib bir yangradi, bu ovoz inson qalbining tub-tubidagi ezgu orzularni alangalatayotgan navo menga tanish edi. Xa xa bu kuy men qomsayotgan kuy, bir yil mobaynida sog’ingan bulbul navosi edi. Jajjigina qushchaning bu qadar yoqimli ovoziga mast bo’lib qolgan edim. Navoni huzur qilib tinglar ekanman, o’tgan yilgi ayanchli voqea xayolimda gavdalanardi. Bog’imizning bir chekkasidagi katta olma daraxti va uning sershox, qalin bariglari orasidagi bul bul ini va tongdan shomgacha shomdan tongacha sayraydigan ona bulbul ko’z oldimga kelardi, bulbul ne-ne qiyinchilik mashaqqat bilan in qursa va o’zidan nasl qoldirish uchun tuxum qo’yib polapon ochsa, uni parvarishlab qanotlari mustahkam, ovozi odamlar qulog’iga yoqimli qilib sayraguncha uning uchun turli xavf- xatarga qolgan bo’lsayu, shunday qilib tarbiyalagach o’z bolasidan ayrilsa…

Naqadar ayanchli holat. Bir kuni bog’da aylanib yurib o’sha olma daraxtidagi inga ko’zim tushdi. Qarasam ona bulbul polaponiga uchishni o’rgatayotgan, polapon esa qanotlarini tez-tez silkitib shoxdan-shoxga sakrab uchayotgan edi. Bir mahal qanot qoqishi noto’g’ri bo’ldi shekilli, u yerga ag’anab tushdi. Kuzatib turibman, shu payt qayerdandir yovvoyi mushuk chiqib, bulbul bolasini changalladiyu ko’zdan g’oyib bo’ldi. Men nima bo’lganini anglab yetgunimcha ona bulbul bolasidan ayrilib bo’lgan edi. O’sha kuni bulbul chunonam mungli nola qilgan ediki, bu kuy yuraklarni ezib yuborardi.

Xalbayeva Shirinoy.