Katta o’rmon ichida, bir kichkina nihol o’sardi. Nihol katta va uzoq umr ko’ryotgan daraxtlar gapini eshitishni yoqtirmas, ularning so’zlarini nazariga ilmas ekan. U o’zini hammadan chiroyli deb bilar, boshqalar gaplashsa gapini bo’lar, unga pand-u nasihat qilishsa eshitmaganlikka olar, faqat o’zini maqtar ekan.

Bir kuni uning yonidan chirmovuqlar o’sib chiqishibdi. Shunda u chirmovuqlarga qarab:

- Ey, senlar boshqa joyda o’singlar, bu mening joyim. Begonalar o’sishi mumkin emas, - dedi.
- Biz necha yildir-ki shu yerda qurib, yerda o’samiz - deyishibdi chirmovuqlar.
- Senlar mening chiroyimni buzasiz. Hozir senlarni ogohlantirdim. Tomirlarim bilan senlarni quritib tashlayman - dedi nihol.
-
Chirmovuqlar esa undan xafa bolib:
- Ha senimi beadab, shoshmay tur, - deyishibdi.
Niholga daraxtlar «Chirmovuqlar bilan o’chakishma, hali yoshsan» deyishsa ham quloq solmabdi.

Asta-sekin chirmovuqlar niholni o’ray boshlashibdi. Shunda hamma niholga uzr so’ra deyishibdi. Nihol eshitmaganlikka olib turaveribdi.
Keyin chirmovuqlar niholning tomirlariga kelgan oziqani o’zlari shimib olibdilar. Niholning sillasi quriy boshlabdi.
Kuz kelgach chirmovuqlar quriy boshlabdi.
Ularga qo’shilib nihol ham quribdi.

Shunda chirmovuqlar:
- Ey, yosh nihol. Biz seni quritmoqchi emasdik. Lekin sen boshqalar gapiga kirmading. Va o’z bilganingdan qolmading. Biz bahorda qayta o’samiz. Sen esa biz bilan o’chakishganing uchun quriysan va hech qachon qayta yashnay olmaysan.


Xalbayeva Shirinoy.